หลุมพราง ที่ทำให้เราไปไม่ถึงความสำเร็จ
มีข้อสังเกตหนึ่ง ที่ผมพบเวลาที่คนแบ่งปันถึงการเปลี่ยนแปลงของตนเองก็คือ…
แม้จะเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิต
แต่มันมักจะพ่วงท้ายมาด้วยข้อความว่า… “ดีขึ้นมาแค่นิดนึง” “แต่เรื่อง…พังมาก” “ดีขึ้นนะ แต่ก็ไม่ได้เต็ม 100%”
(อันนี้ไม่นับรวมคนที่เขียนนำเสนอแต่ด้านดี แต่จริง ๆ เบื้องหลังรู้สึกพังพินาศ ซึ่งเขาไม่ได้เขียนบอกนะครับ)
ข้อความเหล่านี้ ได้พาผมย้อนกลับไปสมัยที่ผมเริ่มพัฒนาตัวเองใหม่ ๆ
ใคร ๆ ก็ต้องการความสำเร็จ
ผมเองก็ต้องการประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน อยากดูแลคนที่รัก อยากมีอนาคตที่ดี
ผมจึงขวนขวายตามหาการเรียนรู้ เพื่อพาผมไปยังจุดหมายปลายทางนั้น
หากคอร์สไหนที่มีรายละเอียดเชิญชวนว่า…
“นี่คือคำตอบสุดท้าย” “นี่คือวิธีการที่พิสูจน์มาแล้ว” “การันตีผลลัพธ์ 100%” ฯลฯ
หรือหากเขาเขียนอะไรก็ตาม ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า…
“จะสำเร็จได้ง่าย ๆ ทันที หลังจากเรียนคอร์สนี้จบแล้ว”
ผมจะพุ่งไปหามัน!
ความจริงไม่ได้เป็นดั่งฝัน
ประมาณ 8 ใน 10 ของคำการันตีเหล่านั้น ก็ไม่เคยเกิดขึ้นจริงกับผมเลย ส่วนอีก 2 ที่ได้ผลนั้น มันก็เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ชั่วคราว!
มี 2 สิ่งที่ผมทำต่อจากนั้นก็คือ…
- โทษตัวเองว่าฉันมันห่วย ได้วิธีมาแล้วก็ยังทำไม่ได้
- มองหาทางเลือกใหม่ จ่ายแพงกว่าเดิม เพราะหวังผลลัพธ์ที่น่าจะเกิดได้ง่ายขึ้น
วงจรเหล่านี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง!
เต้นรำตามจังหวะชีวิต
แต่ชีวิตผมก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อได้พบกับอาจารย์ชื่อ Janet Attwood
เธอเป็นนักเขียน New York Time bestseller เจ้าของผลงานหนังสือ “The Passion Test”
เธอสอนให้ผมรู้จักกับ…
“การเต้นรำกับจังหวะของชีวิต”
ทุกก้าวที่เราก้าว คือการเต้นไปตามจังหวะของชีวิต
บางครั้งต้องก้าวไปข้างหน้า
บางครั้งต้องก้าวไปข้าง ๆ
บ้างครั้งต้องก้าวไปข้างหลัง
บ้างครั้งเราก็ต้องหยุดเฉย ๆ
มันช่วยให้ชีวิตของผมผ่อนคลายมากขึ้น
ไม่เร่งเร้าให้บางสิ่งที่ยังไม่ถึงจังหวะ ให้ต้องเกิดในทันที
ไม่หย่อนยานกับการเอาแต่รอ แล้วหวังว่ามันจะดีขึ้น
แต่หันมาชื่นชมยินดี กับทุก ๆ จังหวะชีวิตที่กำลังดำเนินอยู่
- เมื่อมีงาน ก็เป็นจังหวะของการออกไปสนุกกับงาน
- เมื่อไม่มีงาน ก็เป็นจังหวะของการกลับมาทบทวนตนเอง
- เมื่อทำได้ตามต้องการ ก็เป็นจังหวะของการเฉลิมฉลอง
- เมื่อทำไม่ได้ตามต้องการ ก็เป็นจังหวะของการได้เรียนรู้
ผมคลาย “ความกดดันให้เป็นดังหวัง” ลง
และ “ชื่นชมยินดีกับทุกจังหวะชีวิต” มากขึ้น
จุดนี้เอง ที่ทำให้ผมเติบโตอย่างมีความสุขได้มากกว่าแต่ก่อน!
ถูกหลอกเพราะมุมมองที่ผิดเพี้ยน
ที่ผมเคยบอกว่าเรียนไป 10 แล้วไม่ได้อะไร อันที่จริงมันเป็นเพียงมุมมองที่ผิดเพี้ยน
เพราะคาดหวังกับผลลัพธ์บางอย่างมากเกินไป!
จนทำให้มองไม่เห็น “การเรียนรู้” และ “ความเติบโต”
ที่เกิดขึ้นจากการพาตัวเองไปเรียนในคอร์สเหล่านั้น
แม้มันจะไม่ได้สร้างผลลัพธ์ให้ผม 100% อย่างที่หวังในตอนแรก
แต่มันก็ทำให้ผมค่อย ๆ เคลื่อนที่ละ 1% จนมาถึงจุดนี้
เพราะการรอชื่นชมยินดี แต่เฉพาะการไปถึงจุด 100%
จึงทำให้ผมมองไม่เห็นคุณค่าของการเดินทาง 99% ที่ผ่านมา
หลุมพรางที่ทำให้ไม่สำเร็จ
ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าคนที่เขียนว่า “ดีขึ้นมาแค่นิดนึง” “เรื่อง…พังมาก” “ดีขึ้นนะ แต่ก็ไม่ได้เต็ม 100%”
กำลังคาดหวังกับชีวิตมากเหมือนที่ผมเคยเป็นหรือเปล่า?!
แต่ถ้าหากใช้ ผมก็หวังว่า…
“เขาจะได้มีโอกาสเต้นรำอย่างสนุกสนาน ตามจังหวะชีวิตในอนาคตอันใกล้”
ไม่ติดอยู่ในหลุมพรางของ “ความคาดหวัง” จนทำให้มองไม่เห็น “การเติบโต” ที่กำลังเกิดขึ้น
ชีวิตนั้นงดงาม
“อันที่จริงชีวิตนั้นอาจงดงาม มีท่วงทำนอง และมีจังหวะที่ลงตัว แต่ความคาดหวังที่จะให้ทุกอย่างมันสมบูรณ์ อาจเป็นหลุมพรางที่ทำให้มนุษย์หลงลืมความสวยงามของจังหวะชีวิตไป”
ลองเปลี่ยนมุมมอง…
จากมุมที่คาดหวังให้ทุกอย่างมันต้องดี
เป็นมุมที่สังเกตเห็นและชื่นชมกับทุก ๆ ก้าว
ที่จริงคุณไม่ได้กำลังเดินถอยหลังหรือแม้แต่ก้าวไปข้างหน้าหรอก
คุณแค่กำลังเต้นรำและเติบโตไปตามท่วงทำนอง
ของสิ่งที่เรียกว่า…
“ชีวิต”
